Ο Καραγκιοζοπαίχτης Γιάνναρος ή Γιάννης Μουρελάτος

O  ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ ΠΕΘΑΝΕ  ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012  ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ  .

Ο Γιάννης Μουρελάτος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1931 και μεγάλωσε στην συνοικία Σύνορα.
Είναι γιος του Ντίνου Μουρελάτου που είχε ένα καπνοπωλείο στην ίδια γειτονία.
Ο Ντίνος Μουρελάτος (1896-1982)είχε γράψει πολλές παραστάσεις Καραγκιόζη, κατείχε την ιστορία του θεάματος και διακρίθηκε ιδιαίτερα για τα εμπνευσμένα σατιρικά στιχάκια του. Δεν έπαιζε Καραγκιόζη, αλλά τον προώθησε σε μεγάλα καλλιτεχνικά ύψη το ταλέντο του και το  ήθος του.
Στιχάκι του Ντινου Μουρελατου για τις συνοικίες της άνω πόλης της Πάτρας είναι και το γνωστό..
Από τα Σύνορα οι μερακλήδες
Απ’ τα Ταμπάχανα βγαίνουν οι Μόρτες
Και οι τεμπέληδες είναι Καντριανιώτες….

Ο Γιάννης μεγαλώνοντας δούλεψε για μερικά χρόνια στο μηχανουργείο Λεπεσιώτη και Σινιγάλια αλλά στα δεκαεπτά του χρόνια τον τράβηξε η τέχνη του καραγκιοζοπαίχτη ,ήταν γεννημένος για καραγκιοζοπαίχτης όπως λέει .
Η πρώτη επαφή με τον μπερντέ ήταν δίπλα στο μεγάλο δάσκαλο Ορέστη (Ανέστη Βακάλογλου) που τον έχρισε βοηθό του μια μέρα που έλειπε ο κανονικός βοηθός του  Σπύρος Γαρούφης , ο οποίος ειχε εκτακτο ραντεβου με την κοπελιά του.
Ετσι αρχιζει η ιστορια του επονομαζόμενου Γιάνναρου ,όπως ονομάστηκε εθιμικά.
Ο Γιάνναρος ήταν γεννημένος να παίζει μιμούμενος φωνές και με το σπιρτόζο χιούμορ του να ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους ,κάτι που του είχε αναγνωριστεί προτού γίνει καραγκιοζοπαίχτης ,οι παλιότεροι θα θυμούνται το Γιάνναρο με τα αστεία του στα νεανικά στέκια της δεκαετίας του 50’ γύρω στα Ψηλαλώνια.
Ο Καραγκιόζης του Γιάνναρου, είναι πολιτικοποιημένος , αλλά όχι κομματικοποιημένος , με σκληρή γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει σαν την αυθεντική γλώσσα του ίδιου του καραγκιοζοπαίχτη που ποτέ δεν μασά τα λόγια του και ασκεί σκληρή κριτική για τα κακώς κείμενα, χωρίς να χάνει ποτέ την ευαισθησία του και την αγάπη για τη ζωή.
Ποτέ του δεν σχεδίασε ,και δεν ζωγράφισε φιγούρες και σκηνικά ,τα έβρισκε πάντα έτοιμα από τους άλλους αλλά ήταν σπουδαίος μίμος.
Έπαιζε με φιγούρες του Βασίλαρου που ήταν και δάσκαλος του ,του Θεοδωρόπουλου επίσης δασκαλού του , του Ασπιώτη ,του Αντώναρου και πολλών άλλων ,ακόμα και με του μαθητή του Κώστα Μακρή.
Έχει παίξει σε όλα τα θέατρα σκιών που υπήρχαν στην Πάτρα ,όλα τα γνωστά έργα ,καθώς και μερικά δικής του διασκευής ,όπως είναι η Γκόλφω και ο αετός του Ολύμπου με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Έχει παίξει και στην επαρχία υπό αντίξοες συνθήκες προβάλλοντας τον Καραγκιόζη του κυρίως στην Αιτωλοακαρνανία και την Ηλεία αλλά και πιο μακριά όπως στην Θεσσαλία και την Μακεδονία, ακόμα και στην Αμερική.

Έχει παίξει επίσης τον Πλούτωνα σε συνεργασία με τον ηθοποιό Σταύρο Παράβα στην τηλεόραση.
Αγαπημένο του στέκι το θέατρο ρεκόρ ,στου Τσολιά –δίπλα στην πλατεία Μαρούδα, του θεατρώνη Πίνδαρου, που πρωτόπαιξε το καλοκαίρι του 1968 .
Ο Γιάνναρος παρά την ηλικία του δεν έχει αποσυρθεί ποτέ από τον μπερντέ ,το πρωί τον βρίσκεις εκεί στην Ηλείας 49 κάτω από την πλατεία Ομονοίας που διατηρεί ένα μικρό θεατράκι-μουσείο ανάμεσα σε αγαπημένες του φιγούρες και σκηνικά.
Πολλά βράδια μαζεύονται ρομαντικοί λάτρες του καραγκιόζη ,παλιοί φίλοι του, και ανάμεσα σε ουζάκια και μεζέδες ο μπερντές παίρνει φωτιά από το Γιάνναρο που καυτηριάζει την επικαιρότητα.

Κοινοποιήστε το στο Facebook

Ο Ελληνάς Καραγκιόζης γεννήθηκε στην Πάτρα

Μια όμορφη σελίδα στο  facebook  για τους φίλους του  Καραγκιόζη  ,αν σας αρέσει δώστε την αγάπη σας με ενα like
Πατήστε στην εικονα και δείτε την.

Κοινοποιήστε το στο Facebook

Ευγένιος Σπαθάρης..............σαν σημερα

Πιστεύω ότι πρέπει να βρίσκεται εδώ!Κατά μία έννοια και αυτός ηθοποιός ήτανε!!!
Ο Ευγένιος Σπαθάρης (2 Ιανουαρίου 1924 - 9 Μαΐου 2009) του Σωτηρίου ήταν καλλιτέχνης του ελληνικού θεάτρου σκιών, ένας από τους πιο σημαντικούς καραγκιοζοπαίχτες και ζωγράφος.
Γεννήθηκε στην Κηφισιά. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου ήταν ο πατέρας του, ο οποίος απεβίωσε το 1974. Το γεγονός αυτό τον εξοικείωσε με το καλλιτεχνικό αυτό είδος και ξεκίνησε να δίνει ο ίδιος παραστάσεις, αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α.. Από τότε, έδωσε πληθώρα παραστάσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη, τόσο ως άψυχο υλικό (φιγούρες ηρώων), όσο και σε έμψυχη (ζωντανή) παράσταση με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο «Ελληνικό Χορόδραμα», στο Θέατρο Χατζώκου (Θεσσαλονίκη), στο Θέατρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτορας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» κ.ά.
Το 1970 κυκλοφόρησε 13 εικονογραφημένα τεύχη (των 2 δρχ. έκαστο) με μαυρόασπρες φιγούρες και έγχρωμο εξώφυλλο. Ενώ το 1979 παρουσιάστηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη το επιτυχημένο βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων» με εφτά έργα και εφτά περιλήψεις (τα τέσσερα δικά του και τα τρία του πατέρα του Σωτήρη). Από το 1962 κυκλοφόρησαν 10 έργα του σε δίσκους 45 στροφών από την His Master's Voice, ενώ ακολούθησαν άλλοι 2 δίσκοι 33 στροφών από τη Μinos-EMI αρχές της δεκαετίας του '80, και άλλες έξι παραστάσεις σε 6 αντίστοιχα CD από τη Legend το 2002.

Το 1950 ο Ευγένιος πραγματοποιεί την πρώτη του συμμετοχή σε κινηματογραφική ταινία, στο Πικρό Ψωμί του Γρηγόρη Γρηγορίου. Έπαιξε έργα του στην κρατική τηλεόραση από το 1966 μέχρι το 1992. Κάποια από τα έργα του αυτά κυκλοφορούσαν μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90 σε βιντεοκασέτες, ενώ τις ημέρες του θανάτου του ξεκίνησε συμπτωματικά η κυκλοφορία τους σε DVD.
Ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ). Έκανε περιοδείες σε πολλές χώρες λαμβάνοντας μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και συνέδρια όπως: Παρίσι, Λιέγη, Ρώμη, Κάιρο, Λονδίνο, Κοπεγχάγη. Αλλά και ως ζωγράφος έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα, Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη.
Τιμήθηκε με το Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, το Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), το Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.α. Τέλος, το 2007 τιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για τη μεγάλη του προσφορά στο καλλιτεχνικό αυτό είδος, για το οποίο του αναγνωρίστηκε ο τίτλος του μεγάλου δασκάλου.
Το 1991 ιδρύθηκε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου, το οποίο λειτουργεί συστηματικά από το 1996, με στόχο την προβολή του θεάτρου σκιών και του καραγκιόζη.
 Στις 6 Μαΐου του 2009 και ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών για να παραστεί σε εκδήλωση προς τιμήν του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε από σκάλες, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλά κατάγματα και να δημιουργηθεί σοβαρό αιμάτωμα στον εγκέφαλο, με την κατάστασή του να χαρακτηρίζεται κρίσιμη. Τελικά, στις 9 Μαΐου, ύστερα από τρεις ημέρες νοσηλείας απεβίωσε, σε ηλικία 85 ετών. Η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών και η κηδεία έγινε στις 13 Μαΐου του 2009, στο Μαρούσι, με δημόσια δαπάνη.

Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα του Καραγκιόζη...

«Νάχα ψωμί, μύδια και τυρί...»
Ετσι αρχίζουνε τα πρωτότυπα κάλαντα του Ελληνα Καραγκιόζη. Με στίχους τόσο τολμηρούς και σουρεαλιστικούς, που δε θα τολμούσανε να τους γράψουνε οι σύγχρονοι ποιητές. Κι όμως, έχουνε μιαν αλήθεια, που δεν ξέρεις αν αυτή βρίσκεται στη λαϊκή ποίηση ή γενικά στο λαϊκοφιλοσοφικό πνεύμα που διαπερνά όλο το έργο του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών. Ο Καραγκιόζης τα λέει ωμά και ξεκάθαρα. Τώρα, αν απ' εκεί μέσα βγαίνουνε τα βάσανα, οι περιπέτειες και τ' «απωθημένα» μας, αυτό είναι άλλη ιστορία. Τα κάλαντα του Καραγκιόζη είναι η ωμή πραγματικότητα για την κατάντια του λαού μας.
Χρονιάρες μέρες έχουμε. Το έθιμο, η παράδοση, η ανέχεια, η ανεργία, η μόνιμη πείνα, κύρια αυτή, αναγκάζουνε τον Καραγκιόζη και τον Χατζηαβάτη να βγούνε στους δρόμους, στα σπίτια και στα μαγαζιά - «μαντράχαλοι» πια - να πούνε τα κάλαντα, για να μπορέσουνε να μαζέψουνε μερικά χρήματα, ν' αγοράσουνε κι αυτοί τα τρόφιμά τους και να φάνε σαν άνθρωποι με την οικογένειά τους, όπως όλοι οι άλλοι. Αυτή είναι η ταπεινή τους επιθυμία. Να φάνε, όπως το καλούν οι χρονιάρες μέρες.

«Τα κάλαντα του Καραγκιόζη»

Γιάνναρος......σαν σήμερα

Περασε ενας χρονος απο τον θανατο του μεγαλου Πατρινου καραγκιοζοπαικτη Γιαννη Μουρελατου γνωστου ως Γιανναρου.
Οι  συγγενεις και φιλοι τον τιμησαν πριν λιγες μερες στο ετησιο μνημοσυνο στην Αγ.Αικατερινη της  πολης μας.
Ας ειναι ελαφρυ το χωμα του και πιστευω εκει που βρισκεται θα εχει ξαναβρεθει με παλιους καλους του συνεργατες........

και ενα τραγουδι απο τον αξεχαστο Γιωργο  Ζαμπετα .....ξερω Γιανναρε οτι σου  αρεσε!!!


Αντικαταστηστε τα ονοματα των μουσικων δημιουργων με καραγκιοζοπαικτες και φανταστητε τι γινεται εκει πανω ......στην κολαση ή στον παραδεισο........
Γιαννης Μυλωνας......

Ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός

Νοσταλγική ρεκλάμα του καραγκιοζοπαίχτη Νιόνιου Αλεξόπουλου από παράσταση καραγκιόζη στην Πάτρα της δεκαετίας του 70' στο θεατράκι της Δροσιάς που συστεγαζόταν με το καφενείο του Σκλαβούνου (βρισκόταν στο τρίγωνο που βρίσκετε  στο φανάρι απέναντι από το Νοσοκομείο Αγ.Ανδρέας)

Γιώργος Hπειρώτης ,νέος καραγκιοζοπαίχτης και κατασκευαστής φιγούρων Καραγκιόζη με πολύ μεράκι είναι έτοιμος να σας βοηθήσει να φτιάξετε την δίκη σας συλλογή  από φιγούρες.
Πατήστε την εικόνα
Κοινοποιήστε το στο Facebook

Μίμης Μάνος ..ένας βετεράνος καραγκιοζοπαιχτης

O κ.Μίμης Μάνος με υποδέχτηκε στο σπίτι του στο Περιστέρι ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη 2011.
Ήμουν μπροστά σε ένα βετεράνο καλλιτέχνη του θεάτρου σκιών και είχα αρχικά μεγάλο τρακ ,αλλά η φιλοξενία και η άνεση του κ.Μάνου ζέσταναν την ατμόσφαιρα.
Η ζωή του κ.Μίμη κύλισε πίσω από τον μπερντέ από πολύ μικρή ηλικία αφού είχε την τύχη νάχει πατερά τον αείμνηστο Κώστα Μάνο καραγκιοζοπαίχτη από τους πρωτομάστορες της ηπειρωτικής σχολής.
Μιλώντας για τον πατέρα του μου είπε πως γεννήθηκε το 1902 και πέθανε το 1970.
Ήταν μαθητής του Ανδρέα Αγιομαυρίτη (μαθητής αυτός του Γιάννη Ρούλια ) .
Κοντά στον Αγιομαυρίτη έμαθε ζωγραφική και την τέχνη του καραγκιοζοπαίχτη συνεχίζοντας την ηπειρωτική παράδοση που στην συνεχεία ακολούθησε και ο γιος του Μίμης.
Ο κ.Μίμης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1939 ,δραστηριοποιήθηκε σαν βοηθός δίπλα στον πατέρα του και το 1957 σε ηλικία 18 χρονών άνοιξε φτερά παίζοντας μόνος του παραστάσεις κυρίως στους νομούς Ηλείας και Μεσσηνίας.
Το 1970 μετακομίζει στο περιστέρι και ανοίγει δικό του μπερντέ με την ονομασία Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ,ίσως επηρεασμένος και από το σήριαλ που παίζονταν τότε στην νεοεισαγώμενη ελληνική τηλεόραση.
Το θεατράκι αυτό το είδα , εκεί είναι ακόμα ο μπερντές και οι καταπληκτικές τοιχογραφίες του κ.Μίμη ,αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο θα ακούσεις χειροκροτήματα και παιδικές φωνές ….πιστεύω ότι ήταν ένα καταπληκτικό θεατράκι που στόλιζε την ,μουντή σήμερα ,γειτονία.
Η θεματολογία του ,πέρα από τις κωμωδίες ,περιλάμβανε πολλά ιστορικά και επικά έργα που ήταν και τα αγαπημένα του.
Οι αξιόλογες φιγούρες του έχουν κάτι το ξεχωριστό και μου είπε πως πολλές τις έχει χαρίσει στο Σωματείο των καραγκιοζοπαιχτών.
Είπαμε κι αλλα πολλά ,για τις αγωνίες του να γεμίζει το θεατράκι ,για τις καλοκαιρινές μέχρι και σήμερα περιοδείες του και για τον τελευταίο μαθητή του ,τον Σωκράτη Κοτσορε που τον θαυμάζει σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο καθώς του εμπιστεύεται πολλά έργα του και το προσωπικό του αρχείο για μελέτη.
Το 2009 βραβεύτηκε στο 13ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών ,Λόφος Στρέφη, για την καλλιτεχνική του προσφορά από το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών και ανακηρύσσεται επίτιμο μέλος του.
Ανοίγοντας το άλμπουμ της ζωής του μου έδωσε μερικές φωτό και φωτογραφήθηκε μαζί μου.
Ήταν τιμή για μένα να γνωρίσω έναν μεγάλο ’’μάστορα’’ της τέχνης του θεάτρου σκιών με τόσο μεγάλη καριέρα και οικογενειακή παράδοση.



Κοινοποιήστε το στο Facebook

Στράτος Πασχαλίδης ,καραγκιοζοπαίκτης

Ο Στράτος Πασχαλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986.
Από μικρός  βλέποντας καραγκιόζη στην τηλεόραση άρχισε να αναζητά φιγούρες και στα έξι του  ένας οικογενειακός φίλος του έφερε το πρώτο του σετ με φιγούρες που τότε κυκλοφορούσε, ήταν φιγούρες του Μόλλα! Ε αυτό ήταν η αρχή!
Ακολούθησαν οι εκδόσεις με τον καραγκιόζη του Σπαθάρη που του έφερε ο  παππούς του  για δώρο και η αγάπη του για την τέχνη του θεάτρου σκιών άρχισε να φουντώνει. 
Σαν μαθητής της  Ε' δημοτικού παρακολούθησε στο πνευματικό κέντρο του δήμου Βυρωνα μια παράσταση του Πάνου Καπετανίδη ο όποιος κάθε Σάββατο έκανε και μαθήματα γνωριμίας με το θέατρο σκιών στο δημοτικό του σχολειό και ο Στρατός ήταν πάντα παρών και  ασχολήθηκε  με την κατασκευή φιγούρας καθώς και με την υποκριτική και το στήσιμο παραστάσεων.
Στο τέλος εκείνης της σχολικής χρονιάς  η ομάδα των παιδιών αυτών έκανε μια μικρή παρουσίαση των δυνατοτήτων της και ο μικρός Στράτος έδειξε το ταλέντο του.
Στην τελευταία τάξη του Δημοτικού  η ομάδα έδωσε κανονική παράσταση  στο κλείσιμο της σχολικής χρονιάς με μεγάλη επιτυχία παίζοντας  «Τα αινίγματα της Βεζυροπούλας».
Το μικρόβιο που λέγετε Καραγκιόζης είχε μπει για καλά στο αίμα του  και όπως ο ίδιος τονίζει είναι πολύ ευχαριστημένος γιαυτό.
Ο Στράτος από τότε παίζει στα παιδικά πάρτυ για τους φίλους του καθώς και σε άλλες εκδηλώσεις της γειτονίας του στο Βύρωνα όπου είναι αναγνωρίσιμος και πολύ αγαπητός.
Στην διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας έδωσε δεκάδες παραστάσεις για τους συναδέλφους του και συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις των στρατοπέδων που υπηρέτησε.
Παραστάσεις που του αρέσουν ιδιαίτερα είναι  Ο Καραγκιόζης γιατρός με το ζόρι, το ναυάγιο του Μπάρμπα Γιώργου, Το μαγεμένο δέντρο και τα Μπαγλαίμ Κουκιά αλλά ξέρει ακόμα παλιές κλασσικές ιστορίες του θεάτρου σκιών.
Ο Στράτος είναι από τους λίγους ,για να μην πω ο μοναδικός καραγκιοζοπαίχτης που γνωρίζω και  δεν στηρίζει το βιογραφικό του σε θητεία δίπλα σε παλιούς ,είναι υπερήφανος που κατάφερε τόσα πολλά μόνος του και συνέχεια προσπαθεί να βελτιωθεί.
Η ζωγραφική του στις φιγούρες είναι εντυπωσιακή καθώς και οι σκαλιστές του φιγούρες ωραιότατες.
Αγαπά και σέβεται αυτό που κάνει και αυτό είναι η επιτυχία του .
Διαθέτει πλέον επαγγελματική σκηνή ,μικροφωνική και μεγάλη γκάμα φιγούρων και παίζει σχεδόν όλα τα γνωστά έργα του μεγάλου φίλου του Καραγκιόζη.
Συνθημά του  ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΙΟΖΗ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ 
Για όποιον ενδιαφέρετε κατασκευάζει  φιγούρες και σκηνικά με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό σε αυτό που κάνει ,αναλαμβάνει δε και παραστάσεις σε παιδικά πάρτυ και εκδηλώσεις  σε προσιτές τιμές.
Θα τον βρείτε στο  6987281730  και στο e-mail :  Tasmania1986@yahoo.gr

Κοινοποιήστε το στο Facebook

Σωκράτης Κοτσορές ,καραγκιοζοπαίκτης

Ο Σωκράτης Κοτσορές είναι ένας από του νεότερους καραγκιοζοπαίκτες.
Γεννήθηκε το 1985 στον Πειραιά.
Η πρώτη του γνωριμία με το θέατρο σκιών έγινε σε ηλικία 5 ετών στα Βοτσαλάκια σε κάποια παράσταση του Βάγγου στον Πειραιά, ενώ πρώτη φορά μπήκε πίσω από τη σκηνή του μεγάλου καραγκιοζοπαίκτη
Θανάση Σπυρόπουλου.
Έχει γνωρίσει τους μεγάλους καραγκιοζοπαίκτες Ευγένιο Σπαθάρη, Μάνθο Αθηναίο, Δημήτρη Ασπιώτη και άλλους.
Την πρώτη του παράσταση την έδωσε σε ηλικία 14 ετών στο γυμνάσιο που φοιτούσε με το έργο «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι».
Κάθε χρόνο συμμετέχει σε εκδηλώσεις συλλόγων, δήμων, σχολείων κ.α. παρουσιάζοντας κλασικές παραστάσεις θεάτρου σκιών, ενώ τον Ιούνιο του 2005 συμμετέχει με μεγάλη επιτυχία στο 9ο φεστιβάλ θεάτρου σκιών στο θεατράκι Λόφου Στρέφη.
Τον Σεπτέμβρη του 2006 συμμετέχει στους 3ους Αγώνες Ελληνικού Θεάτρου Σκιών στην Πάτρα, όπου και κερδίζει το βραβείο καλύτερης παράστασης.
Τον Ιούνιο του 2007 συμμετέχει και πάλι στο 11ο φεστιβάλ θεάτρου σκιών στο θεατράκι Λόφου Στρέφη.
Τον Ιούνιο του 2008 συμμετέχει στη θεατρική παράσταση του Γιάννη Σολδάτου «Όταν ο Σκαρίμπας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Χαλκίδας», σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.
Το Σεπτέμβρη του 2008 συμμετέχει και πάλι στους 4ους Αγώνες Ελληνικού Θεάτρου Σκιών στην Πάτρα, όπου και κερδίζει και πάλι το βραβείο καλύτερης παράστασης.


Σημαντικό ρόλο επίσης έπαιξε για τη διαμόρφωση στο παίξιμο του η σύντομη αλλά ουσιώδης μαθητεία του στον μεγάλο Πατρινό Καραγκιοζοπαίκτη Γιάνναρο.
Ενώ, τα τελευταία χρόνια έχει βοηθηθεί αρκετά και από τον καραγκιοζοπαίκτη Μίμη Μάνο, γιο του μεγάλου καραγκιοζοπαίκτη Κώστα Μάνου
Τέλος είναι μέλος του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών και η δουλειά του έχει προβληθεί από τα Μ.Μ.Ε. και η καταλυτική του παρουσία στην διαμάχη για το θέμα της Ελληνικότητας του Καραγκιόζη.
Στα λαϊκά λαχεία εκδόσεως 2011 συμμετέχει με μια φιγούρα του ,από αυτές που  ο ίδιος σχεδιάζει και ζωγραφίζει.
Έχει μια μεγάλη συλλογή από φιγούρες παλιών καλλιτεχνών και είναι πολύ περήφανος γιαυτό.
Παίζει και τραγουδά ρεμπέτικα και του αρέσει η έρευνα στα θέματα του θεάτρου σκιών .
Όνειρο του η δημιουργία μιας δικής του μόνιμης σκηνής και η επαναφορά του Καραγκιόζη στο προσκήνιο της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου μας.
Για παραστάσεις και παραγγελίες χειροποίητων φιγούρων καλέστε το Σωκράτη στο  698 2929040 ή στο e-mail: sokratiskapa@hotmail.com ,επίσης θα τον βρείτε και στο facebook.

Κοινοποιήστε το στο Facebook

Φιγούρες του θεάτρου σκιών : Καραγκιόζης

Ο Καραγκιόζης: Είναι ο ιδανικός τύπος του φτωχού Έλληνα, του τόσο φτωχού που έχει πια απαρνηθεί κάθε ιδιωτική φροντίδα κι έχει εξυψωθεί σε εύθυμη φιλοσοφική θεώρηση της ζωής. Είναι αγαθός, σκληρός καμμιά φορά στ'αστεία του, αλλά καλόκαρδος στο βάθος. Γεμάτος τεμπελιά και αισιοδοξία, αλλά και γεμάτος διάθεση ν'ανακατεύεται σε όλα. Τον ενδιαφέρει κάθε τι που γίνεται γύρω του, όλους τους πειράζει και τους κοροϊδεύει και προ πάντων τον ίδιο τον εαυτό του. Το χέρι του είναι εξαιρετικά ευκίνητο και υπερβολικά μακρύ, για σκηνικούς λόγους, για να μπορεί να ξύνει την πλάτη του και το κεφάλι του ή για να χειρονομεί. Επίσης έχει συμβολική σημασία γιατί εκπροσωπεί το έξυπνο πνεύμα του. Καρπαζώνει προθυμότατα, δέρνει αλλά και δέρνεται. Είναι ευφυολόγος, ετοιμόλογος και αστείος, ποτέ όμως γελοίος. Δεν είναι ταπεινός, ούτε όταν δέρνεται. Το δέχεται κι αυτό σαν μια κακοτυχία του και σαν συνέπεια της κακοκεφαλιάς του, με την ίδια εύθυμη εγκαρτέρηση και το ίδιο ειρωνικό του κέφι.
H  φιγούρα είναι του καλλιτέχνη Γιώργου Ηπειρώτη   www.karagkiozisgd.blogspot.com
 Κοινοποιήστε το στο Facebook

Τάσος Ασωνίτης ,ένας μεγάλος καραγκιοζοπαίκτης

Ο Τάσος Ασωνίτης είναι ο τελευταίος μεγάλος καραγκιοζοπαίχτης της Ηπείρου.
Έπαιζε κυρίως στην Πρέβεζα από το 1922 μέχρι το 1960.
Οι φιγούρες του είναι κατασκευασμένες από χαρτόνι ,κομμάτια δέρμα και λιθόγραφες εκτυπώσεις.
Ο ίδιος έλεγε πως προέρχονται από την Μικρά Ασία από όπου καταγόταν και τις έφερε μαζί του το 1922.
Η συλλογή από 21 φιγούρες ,που σε κάποιες έχουν γίνει χρωματικές και επισκευαστικές παρεμβάσεις ,βγήκε πρόσφατα σε δημοπρασία .
Σε κάθε φιγούρα αναγράφω το όνομα της και το πραγματικό της ύψος σε εκατοστά .

Κοινοποιήστε το στο Facebook

Νικόλας Τζιβελέκης ή Τζίβος καραγκιοζοπαίχτης ετων 18.....

Ο Νικόλας Τζιβελέκης ή Τζίβος γεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στο Παγκράτι. Το ερέθισμα ήταν τα φιγουράκια που του αγόραζαν όταν ηταν μικρό παιδί και έτσι του γεννήθηκε η αγάπη για την τέχνη αυτή. Για πρώτη φορά παράσταση θεάτρου σκιών είδε στο θέατρο του Κυριάκου Δεσύλλα στο Γκύζη. Την πρώτη του παράσταση την έδωσε το καλοκαίρι του 1999 σε ένα ξενοδοχείο στο Αίγιο. Το 2001 γνωρίζει τον Σωτήρη Χαρίδημο, σε μαθήματα λαϊκής επιμόρφωσης του δήμου Αθηναίων, τον οποίο θεωρεί και δάσκαλο του καθώς έμαθε κοντά του ό, τι αφορά τη ζωγραφική και την κατασκευή ‘’εργαλείων’’ στο θέατρο σκιών. Το 2006 με τη δημιουργία του Μουσείου ‘’ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ’’ στο Θησείο γνωρίζει νέους και πεπειραμένους καραγκιοζοπαίχτες. Από τις γνωριμίες αυτές αρχίζει να βοηθάει τον Τάσο Γεωργίου σε κάποιες παραστάσεις του το καλοκαίρι του 2007 αποκτώντας μια μικρή, αλλά πολύτιμη εμπειρία για πρώτη φορά σχετικά με τα καθήκοντα του βοηθού. Τον Ιούνιο του 2008 συμμετέχει στο 12ο φεστιβάλ θεάτρου σκιών στο λόφο του Στρέφη ως νέος ερασιτέχνης καραγκιοζοπαίχτης. Το καλοκαίρι του 2009 και 2010 βοηθάει συστηματικά τον Άθω Δανέλλη σε παραστάσεις του στο θεατράκι του Δήμου Ζωγράφου αποκτώντας μια επιπλέον εμπειρία, όπως επίσης και την περίοδο 2009-2011 είναι βοηθός σε παραστάσεις του Κωνσταντίνου Κουτσουμπλή. Όταν μετακόμισε στην Καισαριανή είχε την ευκαιρία να γνωρίσει την οικογένεια Μπαλούρδου συνεχιστές της παράδοσης που έμαθαν από τον Γιάννη Μπαλούρδο (Γιάννο) τους οποίους ευχαριστεί ιδιαιτέρως για την αγάπη που του δείξανε. Με τον Αυγέρη (πατέρας) και τον Μανώλη (γιος) Μπαλούρδο συνεργάστηκε σε παράστασεις στο δήμο Καισαριανής τα καλοκαίρια του 2010 και 2011. Έχει γνωρίσει επίσης τους περισσότερους από τους νέους καραγκιοζοπαίχτες και λίγους από τους παλιούς.                                                                    Διοργανώνει παραστάσεις σε δήμους, πολιτιστικά κέντρα και σχολεία, όπως επίσης συνεργάζεται και με το Μουσείο ‘’ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ’’ . Βοηθάει άλλους καραγκιοζοπαίχτες φτιάχνοντάς τους σκηνικά και φιγούρες του θεάτρου σκιών. Από τον Δεκέμβριο του 2011 ξεκίνησε η προβολή παραστάσεων του από το γνωστό τηλεοπτικό κανάλι KONTRA CHANNEL ψυχαγωγώντας τους τηλεθεατές τα κυριακάτικα πρωινα. Ο Νίκος παρ’ όλο τη βοήθεια που του έδωσαν διάφορα άξια άτομα του χώρου του θεάτρου σκιών προσπάθησε μόνος του από μικρός ακόμα και πριν τους γνωρίσει να καταλάβει πώς κινούνται οι φιγούρες και να τις σχεδιάσει, χωρίς να αρκεστεί σε χαρτοκοπτικές του εμπορίου.                                                                                           Τώρα πλέον είναι φοιτητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών θέλοντας να πάρει εφόδια που θα τον βοηθήσουν ακόμα περισσότερο στη τέχνη που αγάπησε.

















Κοινοποιήστε το στο Facebook

28 Μάρτη Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου Σκιών

Στα πλαισια του φετινού 5ου εορτασμού της Παγκόσμιας ημέρας Θεάτρου Σκιών ο πρόεδρος του Παν. Σωμ. Θεάτρου Σκιών κ.Πάνος Καπετανίδης στέλνει σε όλους το παρακάτω μύνημα...

Αγαπητοί φίλοι, Απευθύνομαι με αυτό το μήνυμα σε όλους τους εργάτες της τέχνης του Θεάτρου Σκιών, αλλά και σε όλους όσοι ζουν το όνειρο της σκιάς, όχι με τη μεταφυσική έννοια αλλά με τη συμπάθεια, τη σκέψη ακόμα και το πάθος γι’ αυτήν την παγκόσμια μορφή τέχνης.



 Στο φετινό μήνυμα, ως Πρόεδρος του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών και εμπνευστής της «Παγκόσμιας Μέρας Θεάτρου Σκιών», θέλω να δώσω έμφαση, και αν μπορώ να απαντήσω, σε ένα ερώτημα που κατά καιρούς εμφανίζεται, κυκλοφορεί και δημιουργεί ζητήματα διαλόγου (ακόμα και έριδων) στο χώρο της παραδοσιακής Λαϊκής Τέχνης - του Ελληνικού Καραγκιόζη:

«Ποιος είναι ο μεγαλύτερος (καλύτερος) καραγκιοζοπαίχτης του 20ού αιώνα;» Το ερώτημα από μόνο του, θέλοντας και μη, δημιουργεί ένα συνειρμό τύπου «πασαρέλας».
Πάνω σε αυτήν την «πασαρέλα», βάζουμε αυθαίρετα να παρελάσουν διαχρονικά οι μάστορες της τέχνης που αγαπήσαμε και για μερικούς, που το βιολογικό ρολόι επιτρέπει, αγαπάμε ακόμα! Με αξίωμα όμως ότι η κρίση της τέχνης είναι υποκειμενική, πιστεύω προσωπικά ότι είναι παρακινδυνευμένο να αξιολογήσουμε με τα σημερινά δεδομένα τους παλιούς μάστορες της τέχνης.

 Άλλωστε η ιστορία (και το κοινό τους) τους έχει αξιολογήσει και κατατάξει στο πάνθεον των αγωνιστών, όπου ο καθένας διαδραμάτισε ένα ρόλο, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο, για να φτάσει μέχρι τα χέρια μας η τέχνη αυτή.
Ορισμένοι ευνοήθηκαν από την τύχη, άλλοι από τις δυνατότητες της προσωπικότητάς τους, άλλοι από το υψηλά ιστάμενο κοινωνικό ή ακόμα πολιτικό περιβάλλον τους. Κάποιοι ακόμα επιδίωξαν να μείνουν στο ημίφως της αναγνώρισης, γιατί απεχθάνονταν τους ερευνητές που τους ονομάτιζαν «καραγκιοζολόγους», οι οποίοι κολάκευαν εκείνους που δεχόντουσαν την αδηφαγία τους και έθαβαν εκείνους που την αρνιόντουσαν.




Πολλοί, πάντως, είναι γεγονός ότι αδικήθηκαν έχοντας δυσανάλογη και ελλιπή προβολή από την πραγματική καλλιτεχνική τους αξία.
Αδικούνται δε ακόμα και σήμερα από εκείνους που με κάποιες λίγες παραστάσεις που είδαν στη δύση τους, βγάζουν λανθασμένα συμπεράσματα για το σύνολο του καλλιτεχνικού τους έργου διαχρονικά.



 Όσο για τις προσωπικές κρίσεις, αλήθεια, είναι μεγάλη η ευτυχία που ο καθένας αισθάνεται, αν γνώρισε κάποιον από αυτούς. Ακόμα δε μεγαλύτερη, όταν ο καλλιτέχνης που έχει κάποιος ως σημείο αναφοράς, περιλαμβάνει στοιχεία οικειότητας, φιλίας, καλοσύνης, δοτικότητας ακόμα και πατρικής στοργής που ένιωσε από μια τέτοια γνωριμία.
 Σε αυτόν τον υποκειμενικό παράγοντα, αναπάντεχα σπουδαίο ρόλο παίζει και το «πρώτο άκουσμα» του καθενός από την πρώτη επαφή του με την τέχνη. Εκεί συντελείται η υιοθέτηση ενός «μέτρου» που κατόπιν παράγει την κρίση μιας αυθόρμητης, δήθεν αντικειμενικής, αξιολόγησης. Αυτές οι εμπειρίες, συνδυαστικά, μας ορίζουν να κρίνουμε αν ο καλλιτέχνης που παρακολουθούμε, ταιριάζει με αυτό που έχουμε υιοθετήσει, για να καταλήξουμε στο υποκειμενικό συμπέρασμα αν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.
Θα μπορούσε η κρίση μας να είναι αντικειμενική, όταν στο τέλος μιας ζωντανής παράστασης που παρακολουθήσαμε, αν απαλλαγμένοι από τα οικία μας ακούσματα, αυτή μας δημιούργησε «συγκίνηση» (που είναι ο αντικειμενικός σκοπός της τέχνης) και αν την ίδια συγκίνηση ένιωσε η πλειοψηφία του κοινού που παρακολούθησε μαζί.





Αυτή όμως η συγκίνηση έχει να κάνει με αυτή την ίδια στιγμή που παρουσιάστηκε μπροστά μας η παράσταση. Πολύ πιθανό, η ίδια παράσταση, παιγμένη από τον ίδιο καλλιτέχνη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ένα μήνα μετά (ίσως και μια βδομάδα), να μη μας προκαλέσει (την ίδια έστω) συγκίνηση. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει είτε με την προσωπική φυσική κατάσταση του καλλιτέχνη, είτε με εγγενείς συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει κατά την εκτέλεση της επόμενης παράστασης.







Πιο καθαρά γίνονται τα πράγματα, αν προχωρήσει κανείς στην οριοθέτηση των όρων «επαγγελματίας» και «ερασιτέχνης», όχι απαραίτητα με ετυμολογικούς αλλά με τεχνικούς όρους: «Επαγγελματίας» θεωρείται αυτός που κάνει ένα αποκλειστικό επάγγελμα και ζει από αυτό. «Ερασιτέχνης» είναι εκείνος που ασχολείται με μια τέχνη, αλλά το κύριο εισόδημά του το έχει από άλλη εργασία.


Ετυμολογικά, ο «εραστής της τέχνης». Βέβαια, ο «εραστής» δεν πληρώνεται, δεν κερδοσκοπεί από αυτήν την σχέση και αφήνω τους συνειρμούς στον αναγνώστη. Και ας συνεχίσουμε με την οριοθέτηση: Τι εννοούμε «Θέατρο»; Θέατρο νοείται μια τέχνη ζωντανού λόγου, την οποία κάποιοι τη θεώνται (την παρακολουθούν). «Θέατρο Σκιών»: Είναι η τέχνη της παράστασης επί σκηνής μιας δραματοποιημένης υπόθεσης.
«Καλλιτέχνης Θεάτρου Σκιών»: Ο καλλιτέχνης που παριστάνει ζωντανά την τέχνη του Θεάτρου Σκιών, ο καραγκιοζοπαίχτης. Με αυτά τα κριτήρια σαν εργαλεία, πιθανόν να καταφέρουμε να κάνουμε κάποια ομαδοποίηση.





Παρόλα αυτά πάλι, ο ορισμός κλίμακας μεταξύ τους κρύβει κινδύνους αυθαίρετων συμπερασμάτων. Έτσι λοιπόν, θα πρότεινα να σεβόμαστε τους παλιότερους, διότι σε αυτούς χρωστάμε τη σημερινή αγάπη μας για την τέχνη και να κρατάμε τα «αυθαίρετα» συμπεράσματα για τον εαυτό μας και απλώς σαν μια προσωπική κρίση. Η «αυθεντία» είναι κάτι που οι άλλοι εμπιστεύονται, που τους δημιουργεί μια ασφάλεια για την κρίση τους.


Η αληθινή αυθεντία είναι το αντίθετο της επιβολής μιας εξωτερικής εξουσίας (αυταρχισμού). Και ρωτάω: Υπάρχει κανείς που να ισχυριστεί σήμερα ότι αποτελεί την αυθεντία; Η Τέχνη μας είναι ένα δέντρο. Το δέντρο αυτό έχει κλαδιά μικρά, μεγάλα. Σκεφτείτε ένα δέντρο μόνο με μεγάλα κλαδιά τι απαίσιο που θα ήταν. Ένα έχει αξία: Να κρατήσουμε ζωντανό το δέντρο της τέχνης. Γιατί, άμα πέσει το δέντρο, δεν θα υπάρχει πια «σκιά».

Αθήνα Παρασκευή, 16 Μαρτίου 2012Κοινοποιήστε το στο Facebook