28 Μάρτη
2013
Ο 6ος γιορτασμός
της Παγκόσμιας Μέρας Θεάτρου Σκιών
Την μέρα αυτή, όπου παίζεται παράσταση Θεάτρου Σκιών, διαβάζονται κάθε φορά μηνύματα που γράφουν οι ίδιοι οι καραγκιοζοπαίχτες ή εξέχουσες προσωπικότητες. Οργανώνονται ημερίδες και διαλέξεις, ενώ στα μόνιμα θέατρα Θεάτρου Σκιών η είσοδος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Το μήνυμα του Προέδρου
... Φέτος, κλείνουν 6 χρόνια από τότε που το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών, (ο φορέας συσπείρωσης όλων των καραγκιοζοπαιχτών της Ελλάδας και της Κύπρου), αποφάσισε να οριοθετήσει την 28η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου Σκιών.
Ημερομηνία όχι τυχαία, καθώς είναι 3 μέρες μετά το γιορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, από όπου αντλεί το κυρίαρχο κλασσικό ρεπερτόριό του το Ελληνικό Θέατρο Σκιών και μια μέρα μετά από την Παγκόσμια μέρα Θεάτρου.
Δυο αδερφές τέχνες γιορτάζουν με απόσταση μιας μέρας. Και οι δύο τέχνες κάνουν το ίδιο. Αναπαριστάνουν την αλήθεια.
Επειδή υπηρέτησα και τις δύο τέχνες, επιτρέψτε μου να κρίνω ότι η τέχνη του Θεάτρου Σκιών είναι δυσκολότερη, αφού «ένας άνθρωπος είναι και ένας θίασος». Η θεατρική τέχνη υπακούει σε κανόνες, διδάσκεται, ενώ το «Θ. Σκ.» δεν σπουδάζεται σε σχολές και αδιαφορεί για τους κανόνες.
Ένας θεατρικός θίασος μπορεί να έχει 9 ηθοποιούς καλούς που θα μπορέσουν να καλύψουν έναν δέκατο ατάλαντο, στο «Θ. Σκ.» όμως αυτή η δυνατότητα είναι ανύπαρκτη. Αυτός λοιπόν ο ΕΝΑΣ θα πρέπει να είναι μόνο ταλαντούχος.
Είναι πάντα; - Όχι! Και ιδού το πρόβλημα της τέχνης. Αυτός ο ΕΝΑΣ πρέπει να είναι ικανός να σηκώσει στις πλάτες του αυτήν τη μοναδική στο είδος της παραδοσιακή – λαϊκή τέχνη.
Πού μαθαίνεται αυτή η τέχνη; - Στο σανίδι. Στις παραστάσεις, στην επανάληψη.
Βλέποντας ένα μάστορα να παριστάνει επί δέκα χρόνια, απομυζά ο βοηθός την τέχνη και την τεχνική του. Κλέβει το λόγο, δοκιμάζεται μόνος του στις παρέες και στους δικούς του και μετά δειλά - δειλά εμφανίζεται μόνος του.
Χρυσός κανόνας: η ζωντανή παράσταση.
Σεβασμός στο κοινό. Σεβασμός στην τέχνη! Σεβασμός στην ιστορία του «Θ. Σκ.».
Δεν λογαριάζεται ως παράσταση η ηχογραφημένη παρουσίαση. Δεν λογαριάζεται ως σκηνή η κουρελαρία. Δεν λογαριάζονται ως τέχνη τα κακοφτιαγμένα σκηνικά, οι φθαρμένες φιγούρες, ο μονόπατος φωτισμός, αλλά κυρίως δεν λογαριάζεται ως τέχνη ο άνευρος, άτονος, ανεπιτήδευτος λόγος, οι ασυντόνιστες κινήσεις καθώς και οι «άμιμες» μιμήσεις.
Τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις που δίνω σε δημοτικά σχολεία, παρατηρώ τους εκπαιδευτικούς να φοβούνται να δεχτούν την παράσταση για όλες τις τάξεις. Είχα αποδώσει αυτήν την ενέργεια σε νέους εκπαιδευτικούς που ίσως δεν είχαν γαλουχηθεί με την εμπειρία μιας παράστασης «Θ. Σκ.». Όμως, με τον καιρό αντιλήφθηκα πως η κύρια αιτία οφείλεται σε κακή εμπειρία που είχαν από παράσταση που όχι μόνο παιδική δεν ήταν, αλλά θα έλεγα «παιδαριώδης».
Και για να μην θεωρηθώ αυστηρός, το ίδιο συμβαίνει και με θεατρικούς θιάσους.
Επομένως, η καλή παράσταση, ο σωστά οργανωμένος καραγκιοζοπαίχτης, θα φέρει την τέχνη στα σωστά επίπεδα.
Θα μου πει κανείς δικαιολογημένα, γιατί το Σωματείο, του οποίου είσαι επικεφαλής, δεν κάνει κάτι για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.
Η απάντηση είναι εύκολη: Αφού για το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, μοναδικό κριτήριο για να δώσει κάποιος μια παράσταση στα σχολεία, είναι η έναρξη επιτηδεύματος και η έκδοση τιμολογίου ή εισιτηρίων, για να ελεγχθεί πόσα χρήματα εισέπραξε, πώς ένα Σωματείο θα μπορέσει να κάνει κάτι παραπάνω;
Πάνος Καπετανίδης
2013Ο 6ος γιορτασμός
της Παγκόσμιας Μέρας Θεάτρου Σκιών
Την μέρα αυτή, όπου παίζεται παράσταση Θεάτρου Σκιών, διαβάζονται κάθε φορά μηνύματα που γράφουν οι ίδιοι οι καραγκιοζοπαίχτες ή εξέχουσες προσωπικότητες. Οργανώνονται ημερίδες και διαλέξεις, ενώ στα μόνιμα θέατρα Θεάτρου Σκιών η είσοδος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Το μήνυμα του Προέδρου
... Φέτος, κλείνουν 6 χρόνια από τότε που το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών, (ο φορέας συσπείρωσης όλων των καραγκιοζοπαιχτών της Ελλάδας και της Κύπρου), αποφάσισε να οριοθετήσει την 28η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου Σκιών.
Ημερομηνία όχι τυχαία, καθώς είναι 3 μέρες μετά το γιορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, από όπου αντλεί το κυρίαρχο κλασσικό ρεπερτόριό του το Ελληνικό Θέατρο Σκιών και μια μέρα μετά από την Παγκόσμια μέρα Θεάτρου.
Δυο αδερφές τέχνες γιορτάζουν με απόσταση μιας μέρας. Και οι δύο τέχνες κάνουν το ίδιο. Αναπαριστάνουν την αλήθεια.
Επειδή υπηρέτησα και τις δύο τέχνες, επιτρέψτε μου να κρίνω ότι η τέχνη του Θεάτρου Σκιών είναι δυσκολότερη, αφού «ένας άνθρωπος είναι και ένας θίασος». Η θεατρική τέχνη υπακούει σε κανόνες, διδάσκεται, ενώ το «Θ. Σκ.» δεν σπουδάζεται σε σχολές και αδιαφορεί για τους κανόνες.
Ένας θεατρικός θίασος μπορεί να έχει 9 ηθοποιούς καλούς που θα μπορέσουν να καλύψουν έναν δέκατο ατάλαντο, στο «Θ. Σκ.» όμως αυτή η δυνατότητα είναι ανύπαρκτη. Αυτός λοιπόν ο ΕΝΑΣ θα πρέπει να είναι μόνο ταλαντούχος.
Είναι πάντα; - Όχι! Και ιδού το πρόβλημα της τέχνης. Αυτός ο ΕΝΑΣ πρέπει να είναι ικανός να σηκώσει στις πλάτες του αυτήν τη μοναδική στο είδος της παραδοσιακή – λαϊκή τέχνη.
Πού μαθαίνεται αυτή η τέχνη; - Στο σανίδι. Στις παραστάσεις, στην επανάληψη.
Βλέποντας ένα μάστορα να παριστάνει επί δέκα χρόνια, απομυζά ο βοηθός την τέχνη και την τεχνική του. Κλέβει το λόγο, δοκιμάζεται μόνος του στις παρέες και στους δικούς του και μετά δειλά - δειλά εμφανίζεται μόνος του.
Χρυσός κανόνας: η ζωντανή παράσταση.
Σεβασμός στο κοινό. Σεβασμός στην τέχνη! Σεβασμός στην ιστορία του «Θ. Σκ.».
Δεν λογαριάζεται ως παράσταση η ηχογραφημένη παρουσίαση. Δεν λογαριάζεται ως σκηνή η κουρελαρία. Δεν λογαριάζονται ως τέχνη τα κακοφτιαγμένα σκηνικά, οι φθαρμένες φιγούρες, ο μονόπατος φωτισμός, αλλά κυρίως δεν λογαριάζεται ως τέχνη ο άνευρος, άτονος, ανεπιτήδευτος λόγος, οι ασυντόνιστες κινήσεις καθώς και οι «άμιμες» μιμήσεις.
Τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις που δίνω σε δημοτικά σχολεία, παρατηρώ τους εκπαιδευτικούς να φοβούνται να δεχτούν την παράσταση για όλες τις τάξεις. Είχα αποδώσει αυτήν την ενέργεια σε νέους εκπαιδευτικούς που ίσως δεν είχαν γαλουχηθεί με την εμπειρία μιας παράστασης «Θ. Σκ.». Όμως, με τον καιρό αντιλήφθηκα πως η κύρια αιτία οφείλεται σε κακή εμπειρία που είχαν από παράσταση που όχι μόνο παιδική δεν ήταν, αλλά θα έλεγα «παιδαριώδης».
Και για να μην θεωρηθώ αυστηρός, το ίδιο συμβαίνει και με θεατρικούς θιάσους.
Επομένως, η καλή παράσταση, ο σωστά οργανωμένος καραγκιοζοπαίχτης, θα φέρει την τέχνη στα σωστά επίπεδα.
Θα μου πει κανείς δικαιολογημένα, γιατί το Σωματείο, του οποίου είσαι επικεφαλής, δεν κάνει κάτι για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.
Η απάντηση είναι εύκολη: Αφού για το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, μοναδικό κριτήριο για να δώσει κάποιος μια παράσταση στα σχολεία, είναι η έναρξη επιτηδεύματος και η έκδοση τιμολογίου ή εισιτηρίων, για να ελεγχθεί πόσα χρήματα εισέπραξε, πώς ένα Σωματείο θα μπορέσει να κάνει κάτι παραπάνω;
Πάνος Καπετανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου