Έπαυλις Λυμπερόπουλου

Στον δρόμο για την Μονή του Προφήτη Ηλία, απέναντι από το στρατιωτικό νοσοκομείο 409, στέκεται χρόνια τώρα μια παλιά εγκαταλελειμένη και ετοιμόρροπη έπαυλη. Πολύ συχνά ο περαστικός θα συναντήσει αφημένα στεφάνια στην εξώπορτα. Αν κάποιος παρατηρήσει καλύτερα την οικία αυτή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για ένα παλιό αρχοντικό που αποτελεί κόσμημα για την ευρύτερη περιοχή. Πέραν όμως της αρχιτεκτονικής του και αισθητικής του αξίας έχει και μεγάλη ιστορική σημασία.

έπαυλις Λυμπερόπουλου

Η έπαυλις Λυμπερόπουλου πήρε το όνομά της από τον πατρινό αρχιμανδρίτη και θεολόγο Αθανάσιο Λυμπερόπουλο, ο οποιος με διαθήκη του, το 1937, σύστησε το ίδρυμα "Άρτος Ζωής" κληροδοτώντας[1] του παράλληλα όλη του τη περιουσία μεταξύ της οποίας και τη συγκεκριμένη έπαυλη. Ο Λυμπερόπουλος αναφέρεται ότι ήταν γόνος εύπορης οικογένειας των Πατρών και ότι την δεκαετία του 1930 εξέδιδε[2] το περιοδικό "Άρτος Ζωής". Κατα την περίοδο της Κατοχής στην Πάτρα, η έπαυλη χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή[3], στην οποία βασανίστηκαν αρκετοί έλληνες. Το οίκημα βρίσκεται σε μια σχετικά μεγάλη έκταση ενώ στην άκρη του οικοπέδου βρίσκεται ένα εκκλησάκι.

Αν και η έπαυλη διατηρεί την αίγλη της ακόμα και σήμερα, δεν μπορεί να μη γίνει αντιληπτή από τον επισκέπτη της η άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Το ίδρυμα "Άρτος Ζωής", με έδρα την Αθήνα, δεν φαίνεται να έχει ενδιαφερθεί. Υπενθυμίζω πως το ίδρυμα ήδη από το 1989 με απόφαση[4] του Εφετείου Αθηνών είχε καταφέρει να εκποιήσει ακίνητη περιουσία που του είχε δώσει με τον όρο του αναπαλλοτρίωτου ο αρχιμανδρίτης Λυμπερόπουλος. Πρόκειται για τον ναό του Αγίου Γεωργίου Χωματιανών, στο Μαρούσι, που τελικά τον πούλησαν το 1994 μαζί με τους τάφους των Χωματιανών και τον περιβάλλοντα χώρο σε εταιρία έναντι 469 εκατομμυρίων δραχμών. Δεν αποκλείεται το ίδρυμα να προσανατολίζεται σε πιθανή πώληση της οικίας ή απλώς να περιμένει την κατάρρευση της οικίας και την αξιοποίηση μετά του οικοπέδου.

η έπαυλη γύρω στα 1900

Παρ'όλη την αδιαφορία, η διεύθυνση του ιδρύματος φρόντισε να ενδιαφερθεί για την εδραίωση της κυριότητας του κτήματος τοποθετώντας στην περίμετρό του προειδοποιητικές πινακίδες που γράφουν "Ιδιοκτησία Ιδρύματος Άρτος Ζωής. Απαγορεύεται Αυστηρώς η είσοδος". Ανεξάρτητα απ'όλα αυτά το ζητούμενο στην όλη υπόθεση είναι να βρεθεί κάποιο πλάνο αξιοποίησης της έπαυλης έτσι ώστε να μην καταρρεύσει. Κάτι τέτοιο όμως δύσκολα θα επιτευχθεί χωρίς την παρέμβαση της δημοτικής αρχής ή κάποιου τοπικού φορέα.

Για όποιον ενδιαφέρεται στο λεύκωμα με τίτλο "Η Πάτρα στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα από γυάλινες φωτογραφικές πλάκες" (επιμέλεια: Παπαευθυμίου & Φωτίου, εκδόσεις TYPORAMA, σελ.68) υπάρχει φωτογραφία στο βάθος της οποίας διακρίνεται η έπαυλη.

 

πίσω όψη της έπαυλης


ΠΗΓΗ: http://istorika-8emata.blogspot.gr/